Fietsen in London
De eerste dag in Londen besloten we direct maar fietshelmpjes te kopen, zodat we zo snel mogelijk mobiel zouden zijn en onze nieuwe woonplaats konden gaan ontdekken per fiets. Op High Street Kensington wist een zeer goed geinformeerde verkoper mij op perfecte wijze te overtuigen van het belang van goed zittende helmpjes en het gevaar van een helm die niet goed op je hoofd past. Bijna 300 pond lichter verlieten wij de winkel met drie prachtige exemplaren (van het verhaal van deze koop is nog vele malen, tot grote hilariteit, op feestjes verslag gedaan. Het bleek bij andere winkels -die niet op de High Street zaten – heel goed mogelijk om prima helmpjes te kopen voor maximaal 1/3 van deze prijs, maar dat terzijde).
De eerste fietstocht was erg onwennig. Dat links rijden snapten we wel, maar dat de auto’s zo vlak langs je rijden, dat mensen niet uitkijken bij het open gooien van hun autodeur, dat je als fietser over de busstrook mag rijden, maar ook op de derde rijbaan moet invoegen als je rechtsaf wil slaan, daar hadden we in Nederland nog niet zoveel ervaring mee op gedaan. Ik zat de eerste paar keer bibberend op mijn fiets en hield mijn hart vast voor hoe het met mijn kinderen moest in dit verkeer…
Ook als automobilist moest ik wennen aan de fietsstijl van de Londense fietsers. Terwijl ik optrok met mijn auto bij het stoplicht werd ik links en rechts ingehaald door vervaarlijk uitziende racemonsters, voorzien van camera’s op hun helm (om een eventueel ongeluk te registreren, leerde ik later), lichtgevende jassen, knipperende lichten en een snelheid waar veel Tour de France renners jaloers op zouden zijn… Je hebt hier zowel voor als achter ogen nodig om alles in de gaten te kunnen houden.
Kortom, zelfs voor ons doorgewinterde Hollandse fietsers bleek het Londense fietsavontuur een uitdaging. Inmiddels anticiperen we op de openslaande autodeuren, voegen we moeiteloos in en weten we dat we bij een stoplicht altijd vooraan moeten staan om als eerste op te kunnen trekken. En ik moet bekennen dat ik mijn dure fietshelm niet altijd meer draag en dat ik nog steeds weiger om in lycra fietsbroek rond te rijden door de stad. Ik gebruik mijn stadfiets met fietstassen nog steeds op zijn Hollands als vervoermiddel om relaxed van A naar B te kunnen en om boodschappen mee te doen en rijd dan ook meermalen per week met tassen aan het stuur vol boodschappen en bloemen van supermarket naar huis, het stereotype Holllandse beeld koesterend.
Naast het fietsen zelf, is het parkeren van je fiets een interessant vraagstuk. Wild parkeren zoals in Nederland, is niet aan de orde. In Westminster mag je in de nabijheid van het parlement geen fiets parkeren, vanwege mogelijk bomgevaar, maar ook bij de school van mijn kinderen zijn geen parkeermogelijkheden. Dat betekent over het algemeen dat je honderden meters van je bestemming je fiets aan een ‘nietje’ vast kunt zetten. En dat is voor ons Hollanders ook best een uitdaging en leidt soms tot wat burgerlijke ongehoorzaamheid.
En hoewel het went, hoop ik erg dat er ook in deze stad meer aandacht voor de fietser komt, want het blijft erg lastig om tussen de uitlaatgassen door te manoevreren in een stad waarin de auto nog steeds prioriteit heeft en waarin je behalve de racefietsers die dagelijks 20 – 40 km naar hun werk fietsen, nauwelijks ‘gewone fietsers’ tegenkomt. Het is bizar dat in deze stad pubers van 13, 14 jaar op school pas leren fietsen, vaak op een leenfiets. Want op de fiets naar school, dat zit er voor deze kinderen over het algemeen niet in. En dat begrijp ik, helaas, erg goed
Auteur
Anne Bos
BIO
Anne Bos verhuisde in augustus 2016 met haar man en twee puberkinderen van Delft naar Londen. Als freelancer werkt zij sindsdien zowel in Nederland als in Engeland en ook geeft zij op zaterdagen les in de Nederlandse Taal en Cultuur in de VO-klassen van de Regenboogschool in Londen, waarvan zij tevens de directeur is.