Het ruime sop

“Sorry?“ Het meisje achter de balie keek me niet begrijpend aan. Ik herhaalde mijn bestelling van koffies en frappucino’s. Hulpeloos keek ik A aan. Ze verstond me niet. Was mijn Engels dan toch niet ….? A mompelde: “Je bent nu in Londen. Geen Brit te bekennen hier. Dit meisje spreekt de taal zelf gewoon nog niet zo goed. Met jouw Engels is niets mis..”.

Het was maandagochtend 15 augustus, de temperatuur liep op naar 20 graden. Met koffie in de hand doorkruisten we het zonnige park richting ons nieuwe huis. De verhuiswagen stond er al. Nog even en we zouden verenigd worden met de spullen waarvan we een maand eerder afscheid hadden genomen en die per container het kanaal over waren gebracht…

Met een groot tuinfeest hadden we – op een stralende dag in juli – onze vrienden en familie uitgezwaaid, onze spullen ingepakt en het ruime sop verkozen. Met een auto vol kampeerspullen, de hond (met de benodigde stempels in z’n paspoort) en twee kinderen reden we toeterend de straat uit richting de boot in Calais, waarna onze reis door Zuid Engeland, met einddoel Londen, begon. Een nieuw leven in een ander, ons nog onbekend land, lachte ons toe.

Bij de grens werden we meerdere malen gecontroleerd. Tussen zoveel spullen zouden we tenslotte best iets mee kunnen smokkelen. En ook de stempels van de dierenarts werden bij drie loketten nauwlettend bestudeerd. Het werd ons duidelijk dat we naar een eiland gingen dat niet onder het Schengen verdrag viel. Gelukkig hadden we alle tijd om te wennen aan iets dat we de komende jaren nog vaak zouden gaan doen: ‘queuen’, iets waar de Engelsen duidelijk meer geduld voor hebben dan wij ongeduldige Nederlanders.

Onze eerste camping stond op de rotsen in Folkestone, slechts enkele kilometers van Dover. Het links rijden viel mee en de vijf baby vosjes op onze weg naar de camping konden we in de schemering gelukkig ternauwernood ontwijken. Op de camping rookten al worstjes op de barbecues. We ontdekten gauw dat dit niet alleen het avondeten, maar ook het ontbijt van onze nieuwe buren was. De barbecue stond van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te gloeien (niet in het minst omdat het er ’s avonds en ’s nachts vreselijk afkoelde aan de kust).

Vanuit Folkestone bezochten we de prachtige kathedraal van Canterbury, wandelden we over de ‘White cliffs of Dover’, aten we ‘Fish & Chips’ in Hastings en bewonderden we het schattige plaatsje Rye. Alles even mooi en ‘typically English’. Via het prachtige fiets- en wandelgebied de New Forest, waar we tussen de pony’s kampeerden en leerden dat je de naam van het plaatsje Beaulieu, niet op z’n Frans, maar op z’n Brits uitspreekt als Bjoelie, gingen we naar de Jurrassic Coast om op het strand fossielen te zoeken. Tenslotte verlieten we de kust om via Stonehenge en een paar dagen Oxford, naar Londen te rijden.

Het grote nieuwe avontuur lag op ons te wachten! De verhuiswagen legen en ons nieuwe huis inrichten en snel uitvinden waar in de buurt de Engelse Gamma, Blokker en Albert Heijn zouden zitten. Inmiddels weten we ons goed te redden met de Robert Dyas, de Wilko en de Sainsburys en gelukkig zit Ikea hier ook gewoon en kunnen we onze Billy’s naar hartenlust verder uitbouwen.

Auteur

Anne Bos

BIO